Charakterystyka rozmieszczenia przestrzennego punktów poziomej osnowy szczegółowej

Elżbieta Bielecka
Wojskowa Akademia Techniczna
Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji
Warszawa
Polska

Krzysztof Pokonieczny
Wojskowa Akademia Techniczna
Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji
Warszawa
Polska

Paweł Kamiński
Wojskowa Akademia Techniczna
Wydział Inżynierii Lądowej i Geodezji
Warszawa
Polska

Streszczenie

Celem artykułu jest ocena stopnia zagęszczenia punktów poziomej szczegółowej osnowy oraz analiza, które z punktów są zlokalizowane w bliskim sąsiedztwie dróg, trakcji kolejowych i linii energetycznych i ze względu na możliwość zakłócenia sygnałów satelitarnych trudna będzie ich modernizacja przy pomocy technik GNSS. Za bliskie sąsiedztwo przyjęto odległość 100 m, co związane jest z dokładnością wykorzystanych danych o pokryciu terenu (VmapL2). Wyniki analizy odniesiono do obrębów geodezyjnych. Do oceny przestrzennego zróżnicowania rozmieszczenia punktów osnowy wykorzystano globalny i lokalny indeks I Morana. Z przeprowadzonych badań wynika, że liczba punktów osnowy jest uzależniona od użytkowania terenu, i największe zagęszczenie punktami osnowy występuje na terenach zabudowanych, przy czym niezależnie od stopnia zagospodarowania terenu ok. 70% punktów osnowy zostało zastabilizowanych w odległości nie większej niż 100 m od dróg. Analiza lokalnej autokorelacji przestrzennej umożliwiła wydzielenie kilku niewielkich skupisk obrębów zarówno o wartościach podobnych, jak i skrajnie różnych. Badania przeprowadzono dla powiatu łosickiego, zlokalizowanego we wschodniej części województwa mazowieckiego.

Słowa kluczowe:

pozioma osnowa geodezyjna; obręb geodezyjny; autokorelacja przestrzenna; indeks Morana

Pełny tekst:

PDF

Bibliografia

Anselin L., 1995: Local Indicators of Spatial Association – LISA. Geographical Analysis 27(2): 93-115.

Baarda W.,1968: A testing procedure for use in geodetic networks. Publ Geodesy, New Series 2, No. 5 Nederland Geodetic Commission, Delft.

Bac-Bronowicz J., Kołodziej A., Kowalski P., Olszewski R., 2007: Konwersja bazy danych VMap L2 pierwszej edycji do struktury użytkowej. Roczniki Geomatyki t. 5, z.2: 21-28, PTIP, Warszawa.

Bielecka E., Pokonieczny K., Kamiński P., 2014: Study on spatial distribution of horizontal geodetic control points in rural areas. Acta Geod Geophys Vol 49, Issue 3: 357-368, DOI: 10.1007/s40328-014-0056-6.

Graszka W., 2012: Przepisy i standardy techniczne w zderzeniu z ASG-EUPOZ. Materiały Szkolenia Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, Zegrze, 28-29 listopada 2011 r. Dostępne on-line: http://www.asgeupos.pl/webpg/graph/img/_news/00134/ASG-EUPOS_1_8.pdf

GUS, 2014: Statystyczne vademecum samorządowca. Powiat łosicki. Główny Urząd Statystyczny, Warszawa.

Kadaj R., 2009: Obliczenia i modernizacje osnów III klasy w układzie „2000” z uwzględnieniem pomiarów GPS i serwisów ASG-EUPOS. Oficyna Wydawnicza Politechniki Rzeszowskiej: Mat. III Ogólnopolskiej Konferencji N-T pt. Kartografia Numeryczna i Informatyka Geodezyjna”, Solina, 17-19 września 2009. ISBN 978-83-7199-555-2: 121-143.

Medyńska-Gulij B., 2010: Map compiling, map reading, and cartographic design in "Pragmatic pyramid of thematic mapping”. Quaestiones Geographicae vol. 29 (1): 57–63, DOI: 10.2478/v10117-010-0006-5.

Latoś S., 2003: Szczegółowe poziome osnowy geodezyjne – przeszłość, stan aktualny i przyszłość w zakresie ich zakładania i funkcjonowania. Półrocznik AGH. Geodezja, t. 9 z.2/3, Kraków 2003.

Prószyński W., Kwaśniak M., 2002: Niezawodność sieci geodezyjnych. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszaw 2002, 146 s.

Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 14 lutego 2012 r. w sprawie osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych. Dz.U. 2012, poz. 352.

Suchecki B. (red.): 2010: Ekonometria przestrzenna. Metody i modele analizy danych przestrzennych. Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa.

WCG, 2011: http://wcg2.wp.mil.pl/projekty/vmapl2.html